2. "Wir müssen jetzt Durch diese Wand."

Jestem z kolejnym odcinkiem, miał być w piątek, ale nie wiem, czy w piątek będę miała dostęp do Internetu. Poza tym... Ten poniedziałek jest tak beznadziejny, że postanowiłam umilić go nowym odcinkiem.

Cieszę się bardzo, że tak Was zaskakuję w tym opowiadaniu i mam nadzieję, że jeszcze mi się to uda ;p Odcinek krótki, ale tak wyszło. Swoją drogą pisałam to baardzo dawno, bo jeszcze w 2012 roku, stąd takie daty, a nie inne w świecie bohaterów :)

Dziękuję Wam bardzo za wszystkie komentarze, pozdrawiam ;*

Luty 2012

Oczekując czegoś ważnego, co ma przynieść ze sobą ulgę, sprawić, że jutro będzie lepsze… Nie myślimy o rozczarowaniu. I czasem, gdy już nadchodzi ten upragniony moment czujemy jeszcze większy ból.

- Wracamy do Los Angeles – oświadczył czarnowłosy chłopak wrzucając jednocześnie torbę do bagażnika taksówki stojącej przed hotelem, który chwilowo zamieszkiwał ostatnimi czasy.

- Jak to do Los Angeles!? – brunetka stojąca na chodniku poczuła, jak jej serce gwałtownie przyspiesza bicia i to nie z żadnych pozytywnych emocji, ale zwykłego strachu.

- Po prostu. Tam mieszkamy – odparł spokojnie nie rozumiejąc w ogóle jej zdziwienia.

- A co z moim rozwodem!?

- Twoim rozwodem? – spojrzał na nią lekko poirytowany jej egoistyczną postawą. Odkąd jego brat się wybudził mówiła właściwie tylko o tym, jakby nic innego już się nie liczyło. Jakby zupełnie nie dostrzegała, że Tom jest w totalnie złym stanie psychicznym i nawet mu nie w głowie takie rzeczy. Ba! Przecież on nawet nikogo nie chce widzieć na oczy. A pierwsze, co jego „żona” od niego usłyszała, to urocze : wypierdalaj. Zresztą tak jak każdy inny, który próbował się do niego zbliżyć. Powodem jego rozdrażnienia, wulgarnego zachowania w stosunku do innych było nic innego, jak wiadomość o kalectwie. Nie potrafił się z tym pogodzić. Czuł się teraz inny, jakiś gorszy. I odpychał od siebie wszystkich, którzy nieśli mu jakąkolwiek pomoc, czy zwykłe, ludzkie wsparcie. Stał się niewdzięcznym, egoistycznym dupkiem w ciągu zaledwie kilku dni. I z każdą chwilą ten stan się pogłębiał. – On z nikim nawet nie rozmawia, a ty liczysz teraz na rozwód!?

- Ale przecież nie możecie mnie tak z tym zostawić!

- Przykro mi Liv. Wracamy do domu, mam nadzieję, że tam Tom dojdzie do siebie. Może wtedy się do ciebie odezwie w tej sprawie.

- Ja rozumiem, że mu ciężko… Ale to tylko kilka formalności – w jej głosie można było wyczuć już desperację. Wokalista z jednej strony rozumiał ją doskonale, ale z drugiej wcale nie było mu jej żal. W końcu sama była sobie winna. A dla niego w tej chwili najważniejszy był brat i to, aby doszedł do siebie. Zdawał sobie sprawę, że jeśli jego psychiczne nastawienie się nie poprawi, to nic już nie będzie dobrze.

- Przykro mi – powtórzył nie mogąc nic więcej dla niej zrobić. Wtedy też drzwi wejściowe hotelu otworzyły się i zjawił się w nich Tom na wózku pchanym przez swoją dziewczynę. Ten widok był bardzo przygnębiający nawet dla pozornie egoistycznej Olivii, której tak zależało na rozwodzie. Ale przecież nie miała złych intencji. Rozwiązanie tej sprawy wiele by ułatwiło im wszystkim.

- Co ona tu robi? – Gitarzysta warknął w kierunku brata, który tylko westchnął ciężko nie odzywając się. Brunetka nie do końca rozumiała zachowanie Toma, w sumie nawet Bill niezupełnie pojmował czemu to akurat Olivia jest najbardziej potępiana przez jego bliźniaka. Przecież nawet nie była winna temu wszystkiemu. Żadne z nich nie rozumiało, co tak naprawdę kieruje starszym Kaulitzem. W każdym razie dziewczyna czuła, że jest na przegranej pozycji i może jedynie modlić się o cud. Chciałaby po prostu, żeby wszystko poszło zwinnie, łatwo. Bez żadnych problemów. A żeby tak było, niezbędna jest współpraca Toma…

- Wracamy do domu Tom, nie będziesz musiał się więcej z nią widywać – rzekła Ria obrzucając niebieskooką nieprzychylnym spojrzeniem. Nie podobało jej się, że wciąż kręciła się koło Toma. Niby pod pretekstem rozwodu… Jednak i tak czuła się zagrożona.

- Tak świetnie… zostańmy sobie na zawsze małżeństwem – mruknęła pod nosem całkowicie załamana tą sytuacją. Nikt już nie zwrócił na to uwagi, gdyż skupili się na przeniesieniu Toma do samochodu. Dziewczynie nie pozostało nic innego, jak się poddać na chwilę obecną. Musiała czekać… Tylko jak długo? I jak ma żyć przez ten czas?

- Odezwę się do ciebie jak coś – rzucił Wokalista. – Trzymaj się.

- Trzymaj się – powtórzyła kręcąc z niedowierzaniem głową. Nie tak sobie to wszystko wyobrażała. I zapewne nie tylko ona jedna. Potem patrzyła już tylko na odjeżdżający pojazd. A wraz z nim odjechała jej wolność…

Tydzień później…

Krople deszczu uderzające o szybę były jedynym dźwiękiem, jaki wypełniał niewielką, jasną kuchnię, w której przebywała brunetka. Od dłuższego czasu siedziała samotnie przy drewnianym stole z kubkiem gorącej czekolady i wpatrywała się beznamiętnym wzrokiem w okładkę kolorowej gazety. Była już stara, jednak dziewczyna wciąż zaprzątała sobie nią głowę. Choć bardzo chciała, nie mogła skupić się na niczym innym. Z trudem udało jej się w ogóle ukryć to wszystko przed swoją rodziną. Nie chciała nawet myśleć, co by było, gdyby dowiedzieli się prawdy. Chyba zostałaby potępiona do końca życia! Ona! Ta porządna, ustatkowana, mądra dziewczyna. Ta, która zawsze mogła być wzorem dla wszystkich. Z planami na przyszłość… A teraz? Nagle wszystko stanęło dla niej w miejscu i kompletnie nie wie, w którą stronę się ruszyć. To, co się stało nie może tak po prostu zniknąć. O tym nie da się zapomnieć. Już nawet nie tylko przez ten nieprzemyślany ślub. Bo przecież zdarzyło się coś znacznie poważniejszego. Wypadek, w którym mogła zginąć. Mógł zginąć on. I może nawet ktoś jeszcze, gdyby nie mieli tyle szczęścia… Mogło być znacznie gorzej. A i tak już jest beznadziejnie… Być może to właśnie ona zniszczyła temu chłopakowi życie. Może to z jej winy wylądował na wózku.

- Co tu tak cicho? – do pomieszczenia weszła niewysoka, starsza kobieta o jasnych krótkich włosach z reklamówkami w rękach, które zaraz postawiła na stole. – Mike śpi?

- Tak, marudził dzisiaj – odparła brunetka podnosząc się ze swojego miejsca, aby pomóc matce w rozpakowywaniu zakupów.

- Wiesz, spotkałam Iana – na twarz kobiety wpłynął delikatny uśmiech. – Myślę, że on coś dla ciebie szykuje – dodała nie ukrywając swojego podekscytowania. Olivia natomiast uniosła wysoko brwi nie bardzo rozumiejąc, co jej matka może mieć na myśli. – No wiesz… Jesteście już ze sobą trochę czasu. Nie sądzisz, że Ian chciałby ci się oświadczyć? – zasugerowała, co spowodowało, że dziewczyna cała aż zdrętwiała.

- Jak to oświadczyć? – powtórzyła nie mogąc wyjść z szoku. Właściwie to nie same oświadczyny były problemem, ale bardziej nieodpowiedni moment. Bo jak mogłaby przyjąć zaręczynowy pierścionek, gdy jest oficjalnie związana z innym mężczyzną? Tego właśnie się obawiała. Że w końcu wszystko zacznie się komplikować przez ten jeden, głupi błąd.

- Nie chciałabyś tego? Wiem, że jesteście młodzi… Ale chyba się kochacie?

- Nie wiem – mruknęła zdenerwowana. Teraz nawet nie wiedziała, czy może ufać swoim uczuciom. To wszystko działo się zbyt szybko i za wiele tego było. Chyba właśnie traciła kontrolę nad swoim życiem.

- Olivia, czy coś się stało? Jesteś ostatnio jakaś inna… - kobieta z troską spojrzała na córkę, ale była w błędzie sądząc, że dowie się czegokolwiek. W końcu dziewczyna nigdy nie była wylewna w swoich uczuciach, a w ciągu ostatniego miesiąca kompletnie już się w sobie zamknęła i nie chce nikogo do siebie dopuścić.

- To przez tę pogodę – rzuciła na odczepnego. – Wiesz, ja pójdę na spacer.

- Przecież pada…

- Nie szkodzi, dobrze mi to zrobi – stwierdziła nie widząc wciąż żadnych przeszkód i nie czekając już na reakcję matki udała się do przedpokoju, gdzie założyła buty i kurtkę. Potrzebowała w tej chwili świeżego powietrza i spokoju. Musiała po raz kolejny wszystko przemyśleć. Choć zdawała sobie sprawę, że i tym razem nic jej to nie da. Bo tak naprawdę, co ona mogła z tym wszystkim zrobić? Tom nie chciał utrzymywać z nią kontaktu, nie dał jej rozwodu tak szybko, jak tego oczekiwała. Widocznie jemu nie zależy… I w sumie wcale mu się nie dziwi. Po tym wszystkim wylądował na wózku, stracił dużo więcej niż ona… Więc niby czemu miałoby mu zależeć na głupim rozwodzie? Może, gdyby wiedział, że to tak wiele zmienia w jej życiu… Tylko, co go to też obchodzi!

Wszyscy jesteśmy egoistami. Tylko czasami kogoś mocniej lubimy, kochamy… I trochę bardziej nam na nich zależy. Czasami też jest nam przykro i chcemy myśleć o innych, aby im ulżyć. Ale jakby nie patrzeć… Nawet pomagając innym, wciąż jesteśmy egoistami. Bo jednocześnie zagłuszamy swoje potrzeby…