6. "Irgendwo ist der ort, Den nur wir beide kennen."

Czasami mam wrażenie, że to co piszę nie jest dla Was zrozumiałe… I to w sumie przykre, bo oznacza chyba, że jednak nie umiem zbyt dobrze pisać… W każdym razie zamierzam bronić nie tylko siebie, ale i swoich bohaterów :D

Poza tym zapraszam do obserwowania mojej strony na facebooku TUTAJ, jeśli ktoś jest zainteresowany bieżącymi informacjami, różnymi dyskusjami itp. 

A dziś odpowiem na wszystkie komentarze o! ;)

Kate: Kiedy Bill obwiniał Olivię? Chyba nie w tym opowiadaniu. Być może nie był dla niej zbyt miły, czy nawet mógł mieć jakiś żal… Ale chyba miał do tego pełne prawo. Tym bardziej, że jego brat leżał nieprzytomny, nie wiedział nawet czy przeżyje. I owszem, Olivia i Tom byli świadomi tego co robią. Ale raczej nie mogli przewidzieć swojego wypadku. Sądzę, że mają więc prawo do żalu. Tym bardziej, że tli się w nich ponadto wiele różnych uczuć. Wszystko z czasem się jeszcze wyjaśni. Nie chcę zdradzać wszystkiego, a niektóre komentarze niestety zmuszają mnie do wyjaśnień.

Sparkle: Jeśli jeszcze nie zauważyłaś, Olivia pojawiła się pod koniec poprzedniego odcinka… Więc, tak spotkali się i siłą rzeczą będą rozmawiać :D I nie wiem o jakich stokrotkach mówisz, chyba Cię wyobraźnia poniosła Skarbie ;p

QueenBlack: Może to zabrzmi dziwnie, ale czasem właśnie ten najboleśniejszy czas jest najlepszą porą na pisanie… :)

Freiheit: Absolutnie nie potrzebuję żadnej przerwy, nawet nie narzekam na brak weny :D Musiałaś źle mnie zrozumieć ;) Swoją drogą dłuższe przerwy nie zawsze służą, czasem przynoszą odwrotne skutki. I nie przesadzałabym z tym, że Bill jest miły… Jest normalny raczej :D Minęło trochę czasu i każdy miał go dużo, aby wszystko sobie poukładać. Wcześniej mógł być nieco rozgoryczony, ale też znowu nie przesadzajmy z jego wrogością do Liv :D

Evie P: Jest mi bardzo miło widzieć Cię wśród czytelników moich opowiadań i mam nadzieję, że zostaniesz na dłużej ;) Dziękuję również za miłe słowa.

Za wszelkie błędy przepraszam.

Twoje myśli czasami mają tak wielką moc, jakiej nigdy byś się nie spodziewał. Zastanawiałeś się kiedyś, czy pojawiają się one w Twojej głowie z jakiegoś konkretnego powodu? Czy może każda z nich jest czystym przypadkiem?

- Co ty tutaj robisz? - wykrztusił zszokowany. Nie wierzył własnym oczom. Przed chwilą uważał Rię, za ostatnią osobę, która mogłaby się pojawić w jego mieszkaniu... A tymczasem Olivia we własnej osobie stoi w jego sypialni. Dziewczyna, której na pewno nie chciał w tej chwili oglądać. A przynajmniej tak sobie wmawiał od dłuższego czasu. O czym innym świadczyły jego intensywne myśli i wspomnienia krążące wokół niej.

- Chyba pora pozamykać pewne sprawy Tom...

- Jak tu weszłaś? Drzwi były zamknięte – rzekł oschle całkowicie ignorując jej słowa. Nie zamierzał być dla niej miły, w ogóle nie chciał z nią rozmawiać. Nie rozumiał skąd się tutaj wzięła i czego od niego chce po tym wszystkim, co się wydarzyło.

- Dostałam klucze od twojego brata – uśmiechnęła się lekko niezrażona jego nieuprzejmością.

- Świetnie. A gdzie on jest?

- Nie ma go – wzruszyła obojętnie ramionami, a jej twarz przybrała poważniejszy wyraz. - I nie będzie – dodała widząc jego zdezorientowane spojrzenie.

- Dzięki za odwiedziny, ale nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Możesz już sobie iść – oznajmił wyraźnie niezadowolony z przebiegu sytuacji i odwrócił od niej swój wzrok. Nie mógł w tej chwili zrobić nic więcej. Gdyby tylko miał władzę w nogach, wyprowadziłby ją nawet siłą. W tej sytuacji jednak potrafił jedynie odwrócić swoje spojrzenie, jakby to miało w czymkolwiek mu pomóc. Dziewczyna westchnęła jedynie ciężko nawet nie myśląc, aby ruszyć się z miejsca. Nie tym razem... Już raz ustąpiła. Dała mu dużo czasu, aby mógł dojść do siebie po wypadku. To jednak zdawało się nie nadejść prędko, a może nawet wcale?

- Nie zamierzam  nigdzie iść Tom – uświadomiła go swoim stanowczym głosem. - Przyleciałam tu specjalnie po to, abyś łaskawie ruszył tyłek i dał mi rozwód – dodała podkreślając bardzo wyraźnie każde słowo. - I nie ruszę się stąd dopóki nie zaczniesz współpracować – zapewniła nim ten zdołał otworzyć usta. Czuł jak z każdą kolejną chwilą wzrasta w nim coraz większa złość i nie umiał tego w sobie zatrzymać. Nie radził sobie. A jej obecność tylko to pogarszała. Patrzył na nią i wszystko do niego wracało. Każda sekunda, o której nie chciał pamiętać. Gotował się w środku ze swojej bezradności.

- Nie dostaniesz żadnego rozwodu, nie zamierzam nic w tej sprawie robić – warknął zdenerwowany. - A teraz wyjdź, zanim zadzwonię po policję. Nie masz prawa mnie nachodzić... - urwał, gdy dotarł do niego jej śmiech. Dokładnie taki sam, jak wtedy... Miał ochotę zacząć wrzeszczeć czując natłok emocji, jaki się w nim wzbierał. A ona stała sobie taka niewinna, nieporuszona wyśmiewając bezkarnie jego groźby.

- Doprawdy? I co im powiesz Tom? Że twoja żona nie chce opuścić twojego mieszkania, które jakby nie patrzeć jest po części jej, czyli moje? - podeszła bliżej nie spuszczając z niego swojego przeszywającego wzroku. Tom uniósł głowę zaskoczony jej słowami. Nie miał już argumentów, zwyczajnie odjęło mu mowę. - Wszystko zależy od ciebie Tom, możemy załatwić to szybko i nigdy więcej mnie nie zobaczysz – powiedziała już znacznie łagodniej. Jej spojrzenie także było cieplejsze i mógł dostrzec w nim troskę. To w dziwny sposób działało na niego pozytywnie. Jego złość ustawała. Ale nie zmieniało to jego nastawienia, ani tym bardziej toku myślenia.

- Wiesz... Możesz sobie tutaj siedzieć ile chcesz, wszystko mi jedno – odezwał się w końcu i tym razem to ona patrzyła na niego ze zdziwieniem. Spodziewała się, że nie będzie łatwo. Wręcz przeciwnie, wiedziała, że dużo czasu będzie musiała poświęcić, aby Tom w końcu odzyskał rozum. Mimo to, cały czas miała jakąś nadzieję. Naiwną, ale jednak... Dlatego teraz czuła lekkie rozczarowanie. Co nie zmieniało faktu, że nie zamierzała się poddawać. Obiecała sobie, że nie wróci do domu bez rozwodu, choćby miała spędzić tu najbliższe miesiące użerając się z upartością Kaulitza. Nie rozumiała go w tym momencie, ani trochę. To było jej kolejnym zadaniem, jakie sobie wyznaczyła. Zrozumieć tego chłopaka, który niegdyś był tak uroczy, że zawładnął nią całą. Począwszy od umysłu, aż po ciało i serce... To przez niego jej przyszłość stanęła pod wielkim znakiem zapytania.

- Cóż... W takim razie idę się rozpakować. Bill pozwolił mi zająć swój pokój...

- Jak to? - wtrącił przestraszony, co było słychać wyraźnie w jego głosie i widać po wyrazie twarzy. - A on gdzie będzie spał?

- Na pewno nie tutaj – mruknęła wzruszając przy tym ramionami. - Widzisz, wszyscy stracili już chyba cierpliwość. Jesteś zdany na siebie... I ewentualnie na mnie. Jako twoja żona... Chyba mam pewnie zobowiązania – dodała z uśmiechem. Wyczuwał w tym odrobinę złośliwości i tylko bardziej go to denerwowało. Wiedział, że to wszystko nie dzieje się bez powodu. Był pewien, że Bill również maczał w tym swoje palce. Nie wybaczy mu tego na pewno! A już w szczególności nie da im tej satysfakcji i nie pozwoli osiągnąć tego, czego tak bardzo chcą. Może i jest niepełnosprawny, ale ma jeszcze swój rozum wbrew temu, co o nim myślą. Mimo wszystko zrobiło mu się przykro, że brat go tak zostawił. Bał się, że bez niego całkowicie przestanie sobie radzić. Bill pomagał mu w wielu czynnościach... Może nie tak znowu wielu, bo przecież życie Toma ograniczało się do wizyt w łazience i swojej sypialni.

Możesz być wrednym, kto Ci zabroni? Gorzej, gdy chcesz komuś zrobić na złość, a jedynym, któremu w ten sposób wyrządzisz krzywdę, jesteś Ty sam. A może to nie jest wcale Twoja złośliwość? Może to zwyczajna chęć zatrzymania przy sobie kogoś, na kim Ci zależy... Może nie widzisz innego rozwiązania. Nagle pojawiła się szansa, a Ty nie masz już nic do stracenia, więc stawiasz wszystko na jedną kartę.

- Tak mamo, wszystko w porządku – brunetka westchnęła cicho do telefonu sprawdzając jednocześnie zapasy żywności w lodówce, które okazały się być dosyć spore ku jej radości. Czuła się dosyć nieswojo krążąc po cudzym mieszkaniu i szperając w różnych miejscach, ale nie miała zbyt dużego wyboru. Poza tym obydwaj właściciele właściwie pozwolili jej tu zostać... Chociaż każdy z zupełnie różnych powodów.

- Zatrzymałaś się w hotelu?

- U koleżanki... Jednak jest w mieście i pozwoliła mi u siebie zostać dopóki czegoś nie znajdę... - skłamała. Nie po raz pierwszy musiała wcisnąć swojej rodzicielce jakąś wymyśloną historię. Było jej z tym ciężko, ale nie miała wyjścia. Albo raczej go nie widziała. Nie chciała myśleć, co by było, gdyby matka dowiedziała się całej prawdy! Chciała ją przed tym uchronić, zresztą nie tylko ją. Jedyną osobą, która znała całą prawdę, była ona sama. I pilnie jej strzegła. - Wiesz, dostałam tę pracę, o której ci mówiłam. Wszystko się układa po mojej myśli, nie masz się czym martwić.

- To dobrze... Wolałabym jednak, żebyś szybko stamtąd wróciła.

- Wiem... Wrócę, jak tylko wykonam tu swoje obowiązki. No i zarobię trochę kasy... - kolejne kłamstwo. Z czasem przestawała już zwracać uwagę na to, kiedy mówiła prawdę, a kiedy kłamała. Przyzwyczajała się. Musiała... Tak samo było z wyrzutami sumienia. Musiała nauczyć się z nimi żyć. - Ucałuj ode mnie Mika i Iana. Odezwę się niedługo – postanowiła zakończyć te rozmowę, która i tak tylko ją stresowała. Teraz potrzebowała chwili czasu, żeby wszystko przemyśleć i poukładać. Trochę za szybko się ostatnio toczy jej życie. Najwyższy czas zwolnić... Ostatnim razem, gdy pozwoliła na szybki rozwój wydarzeń, nie skończyło się to dla niej dobrze. I nie tylko dla niej.

- Dobrze, to do usłyszenia – ciepły głos matki wyrwał ją z chwilowego zamyślenia, a po chwili słyszała w uchu już tylko denerwujące dudnienie sygnału zakończonego połączenia. Odłożyła telefon i usiadła przy stole zastanawiając się, co właściwie teraz powinna zrobić. W tym mieszkaniu było tak cicho, że wzbudzało w niej to, aż strach. Tom, tak jak mówił jego brat, siedział cały czas w swoim pokoju i również nie dawał znaku życia. To było nie do zniesienia. Jakby wcale go nie było... Jakby nie istniał. Teraz doskonale rozumiała Billa i każdego innego, kto nie lubił już przebywać w tym miejscu. Sama najchętniej by stąd uciekła, jak najdalej. Z tym, że podjęła już decyzję i nie wycofa się bez walki. Nawet sama myśl o tym, że łączyło ją coś z Tomem... Że był kiedyś innym człowiekiem, była dla niej mobilizacją. Poza tym wierzyła, że on nadal taki jest. Przecież to żaden problem założyć maskę i ukryć wszystko, co ma związek z jakimikolwiek uczuciami. Sama wiele razy tak robiła i zajęło jej trochę czasu nim przestała oszukiwać wszystkich wokół, a przede wszystkim, samą siebie.

Po chwili namysłu zdecydowała się zajrzeć do niego. W końcu odkąd była w jego pokoju ostatni raz minęło już sporo czasu. Może czegoś potrzebuje... Chociaż z drugiej strony nie miała zamiaru mu usługiwać. W ten sposób na pewno niczego nie osiągną! Trudno było w tej sytuacji znaleźć najlepsze rozwiązanie.

Weszła do jego pokoju bez uprzedzenia stwierdzając, że pukanie jest zbędne. Nie trudno było się domyślić, że chłopak nadal nie chce jej widzieć. W sumie nie do końca wiedziała, dlaczego. Trudno było jej zrozumieć, że to na nią zrzucił całą odpowiedzialność. Osobiście już dawno wyzbyła się poczucia winy, a przynajmniej tego jednostronnego. Nie uważała, aby jej udział w tym, co się stało był większy, niż jego.

- Oh, no nie spodziewałam się, że znowu zastanę cię w łóżku – zironizowała na wstępie jednocześnie zwracając na siebie jego uwagę. - A jaśnie pan żyje powietrzem, czy czasami coś jednak je? - uniosła brwi przyglądając mu się z uwagą. Mimo tego, że leżał z tym swoim naburmuszonym wyrazem twarzy i był nieogolony pewnie od tygodni, nadal wyglądał męsko i pociągająco. To było według niej dziwne, nienormalne wręcz. A może to z nią jest coś nie tak?

- Rodzony brat się na mnie wypiął, więc raczej pożyję powietrzem – mruknął niechętnie. Trudno było mu przywyknąć do jej obecności. W dodatku była w jego mieszkaniu dopiero kilka godzin, a zdążyła już namieszać mu na nowo w głowie.

- Odleżyn się nabawisz, jak tak dalej będziesz gnić w tym łóżku. Toaletę też sobie zamontowałeś pod tyłkiem?

- Przyszłaś, żeby mi dokuczać? Więc lepiej wyjdź. Kto, jak kto, ale ty nie masz prawa kwestionować tego wszystkiego. Nie masz pojęcia, co to znaczy. Sama wyszłaś z tego cała, ledwo z jakimiś żałosnymi zadrapaniami – wysyczał rozzłoszczony. W tym momencie cieszył się, że nic nie wyszło z ich planów i wszystko skończyło się na wypadku. Teraz widział z kim naprawdę ma do czynienia. To kolejna wredna suka na jego drodze, nikt więcej.

- Robię kolację. Będzie w kuchni, jeśli masz ochotę, zapraszam – odparła ignorując jego słowa, choć dotknęły ją bardzo. Nie mogła jednak pozwolić sobie na takie słabości. Musiała liczyć się z tym, że jeszcze pewnie nie raz usłyszy od niego coś równie bolesnego, albo nawet bardziej. Wszystko ma swoje konsekwencje...

- Jasne! Już lecę na swoich magicznych skrzydłach, bo na nogach przyjść przecież nie mogę! - zawołał z ironią.

- Boże, ty naprawdę jesteś nieznośny. Jeśli liczysz na to, że będę się nad tobą użalać i skakać wokół twojej rozkapryszonej osoby, to się grubo mylisz! Nie przyniosę ci jedzenia do pokoju, zapomnij. Mogę jedynie pomóc ci wsiąść na wózek i popchnąć do kuchni! - wyrecytowała głośno tracąc już swoją cierpliwość. Nawet ona miała jakieś granice. Nie chciała też ciągle być jego tarczą, na której mógł bezkarnie się wyżywać. Nie zasłużyła sobie na to. Nikt sobie nie zasłużył...

- Nikt cię o nic nie prosi! Zostaw mnie w spokoju!

- Czekam w kuchni – oznajmiła dobitnie i wyszła zamykając za sobą drzwi, o które zaraz oparła się plecami oddychając głęboko. Teraz czuła, jak jej emocje sięgają zenitu. Miała ochotę rozpłakać się jak małe dziecko. Nie spodziewała się, że to będzie, aż tak bardzo bolało. Tymczasem każde jego słowo przepełnione nienawiścią i żalem, było jak sztylet wbijany prosto w serce.

- Olivia..!? - jej serce gwałtownie przyspieszyło, gdy usłyszała nagle jego nawoływanie. W tym momencie chyba pierwszy raz, odkąd się tu zjawiła, poczuła jak zapala się w niej nadzieja. Przetarła szybko twarz zbierając się w garść i uchyliła drzwi zaglądając niepewnie do środka. Od razu poczuła na sobie jego czekoladowe spojrzenie. Wciąż miał dumny wyraz twarzy, ale wydawał się być łagodniejszy niż wcześniej. Nie wiedziała, czego może się spodziewać tym razem. - Ktoś musi wyprowadzić psa... - słysząc to miała szczerą ochotę się roześmiać, lecz zastąpiła to jedynie niewinnym uśmiechem pod nosem. To był jednak największy dowód na to, że Tom jeszcze ma w sobie coś z człowieka. I czasem potrafi pohamować swoją złość. Naprawdę poczuła wielką ulgę i już wcale nie była na niego zła.

- No myślę, że ktoś powinien wyprowadzić twojego psa Tom – przyznała wchodząc w głąb pokoju i skrzyżowała ręce na piersi wlepiając w niego swoje niebieskie spojrzenie.

- Więc? - uniósł brwi spoglądając na nią znacząco.

- No więc?

- Wyprowadzisz go?

- Mogłabym iść z twoim psem na spacer Tom, mogłabym – odparła wciąż czekając, aż Gitarzysta zrozumie o co jej chodzi. A mianowicie czekała tylko na jedno, magiczne słowo. - Wystarczy, że mnie o to poprosisz – dodała zauważając, że chłopak ma wyraźny problem z domyśleniem się tak oczywistej rzeczy.

- Proszę wyprowadź mojego psa, będę wdzięczny – wypowiedział te słowa niemal przez zaciśnięte zęby i z towarzyszącym temu sztucznym uśmiechem, ale jej to wystarczyło. Dla niej to był krok do przodu, postęp. Widziała ile go to kosztowało.

- Z przyjemnością – uśmiechnęła się do niego, a on jakby przeżył dejavu. Pamiętał doskonale ten uśmiech. Najszczerszy, jaki kiedykolwiek było dane mu widzieć. To miała właśnie ona. To, czego nie miały inne kobiety, które dotychczas spotykał. Szczery, prawdziwy uśmiech. I wiele innych szczegółów... - Scotty, chodź ze mną piesku – zwróciła się do zwierzaka, który leżał przy łóżku z mordką na łapkach i spoglądał na nią smutno. - No chodź – podeszła do niego i pogłaskała go po łebku na zachętę. Tom obserwował te scenę z żalem. Sam marzył o tym, aby móc podejść do swojego pupila, pobawić się z nim, wyjść na długi spacer do parku. Nie dość, że nie mógł, to musiał się jeszcze płaszczyć przed dziewczyną, aby ona zrobiła to za niego. W dodatku jego zwierzak chyba nie miał nic przeciwko temu, bo już wcale się nie opierał, tylko posłusznie udał się za brunetką. Widział ją pierwszy raz na oczy i od razu z nią poszedł! Czuł, że już będzie tylko gorzej. Niedługo zostanie bez grama swojej dumy. Bez honoru... Bez krzty męskości.