17. "Hauch mir deine Liebe ein. Ich will endlich bei dir sein Ich will endlich bei dir sein..."

Atmosfera podczas obiadu, początkowo była dosyć napięta. Olivia wciąż była obrażona na Toma, a sam Gitarzysta myślał tylko o swoim upokorzeniu, jakie musiał znosić. Jedynie pani Kaulitz była w dobrym nastroju i to tylko dzięki niej, cała sytuacja została uratowana. Bowiem po kilku minutach jej opowieści i zagadywania ich oboje różnymi tematami, w końcu się rozluźnili, a ich twarze pojaśniały. Sama mama Toma od razu wyczuła, że coś było nie tak. Dlatego też ucieszyła się w duchu, gdy udało jej się to w delikatny sposób załagodzić. A nie chciała wnikać w ich osobiste sprawy. Uważała to za niestosowne. Byli jeszcze bardzo młodzi, wiedziała, że muszą nauczyć się sami sobie radzić z takimi rzeczami. Bo w życiu czekają ich dużo gorsze problemy. Problemy, których nikt nigdy nie będzie za nich rozwiązywał. Wbrew pozorom, mogło być jeszcze trudniej niż było aktualnie, choć pewnie nawet nie zdawali sobie z tego sprawy. Pamiętała doskonale, jak to jest mieć te dwadzieścia parę lat i sądzić, że to teraźniejszy kłopot jest tym najstraszniejszym i najtrudniejszym do przejścia. Człowiek myśli, że nic gorszego go już spotkać nie może… Życie jednak jest dużo hojniejsze w tej kwestii. Grunt to nauczyć się przeżywać to razem, w miłości i wzajemnym wsparciu. Wtedy wszystko jest możliwe.

- Ach, jak późno się już zrobiło – Rudowłosa kobieta spojrzała odruchowo na zegarek wiszący na ścianie, który wskazywał piątą po południu. – Powinnam się zbierać. Muszę jeszcze sobie pogadać z twoim braciszkiem – dodała zerkając z uśmiechem na swojego syna. Dobrze było go widzieć siedzącego, jak człowiek przy stole. I choć wiedziała, że było to dla niego jedno z najtrudniejszych zadań ostatnimi czasy, radził sobie z tym świetnie. Była z niego dumna. Mimo wszystko potrafił się jeszcze jakoś zachować i nie siedział cały czas obrażony, strzelając do wszystkich nieprzyjemnymi słowami. Dostrzegała wielkie postępy.

- Ze mną też miał pogadać, a nawet się nie pokazał – mruknął z niezadowoleniem. Tak bardzo go zapewniał, że porozmawiają, jak przyjdzie,  tymczasem zwyczajnie się zwinął. Pewnie Olivia już dała mu popalić. Uśmiechnął się na samą myśl o tym. Chyba sam nie musiał już opieprzać brata za jego głupotę, gdy wyręczyła go w tym taka urocza i niewinna osóbka.

- No cóż, na pewno jeszcze to nadrobicie – stwierdziła podnosząc się jednocześnie ze swojego miejsca. – Mam nadzieję, że się nie pogniewacie jeśli zostawię was z tymi brudnymi naczyniami? Ale macie zmywarkę z tego co pamiętam.

- Oczywiście, proszę się nie przejmować. I tak już pani wiele zrobiła – Olivia od razu poderwała się z miejsca by podziękować i odprowadzić panią Simone do drzwi.

- Trzymaj się synu. Wpadnę jeszcze do was, obyś był grzeczny. Nie sprawiaj zbyt wiele kłopotu, Olivii – puściła mu oczko i ucałowała w czoło na pożegnanie, na co ten wywrócił oczami. Całe życie będzie traktowała go jak małe dziecko… I jak on ma być dojrzały? Na szczęście mieszkają teraz na różnych kontynentach i jej rozczulanie się nad nim jest znacznie ograniczone. Kiedy obydwie kobiety wyszły z kuchni, został sam. I nie bardzo miał co ze sobą zrobić, bo oczywiście nie mógł się zbytnio ruszyć. Znowu przypomniał sobie, że wbrew pozorom wcale nie jest normalnie. Bo przecież siedzi na tym przeklętym wózku.

Od niechcenia zaczął zbierać brudne talerze na jeden stos. Oczywiście tylko te, które udało mu się dosięgnąć ze swojego miejsca. W tym przypadku długie ręce się bardzo przydały. Mógł właściwie odsunąć się od stołu, przejechać wózkiem na jego drugą stronę. Mógł się ruszyć jakkolwiek za jego pomocą. Ale nie chciał. Wolał udawać, że go wcale nie ma. I mówił sobie, że to pierwszy i ostatni raz… Jednak w głębi duszy wiedział, że wcale tak nie będzie. Olivia nie odpuści. Nikt mu nie odpuści. A ona szczególnie… Stanie na rzęsach by wyciągnąć go z tego łóżka już na zawsze. Chyba powinien jej to ułatwić. Czuł, że powinien. Tylko, że wciąż było zbyt trudno. Nadal nie potrafił się ogarnąć. Bał się tego. Cały czas tak cholernie się bał. I gdyby nie miał jej przy sobie… Gdyby tak o niego nie walczyła, nie dbała o jego samopoczucie… Nie dawała powodów do budzenia się każdego ranka…  Wszystko by się skończyło. Nic by się nie zmieniło. Zatraciłby się w swoim żalu, zadręczył. Zniknąłby sam w sobie. Na zawsze.

- Uff… Nie było tak źle – Wrócił do rzeczywistości, gdy Olivia zjawiła się ponownie w kuchni oddychając głęboko z ulgą. Od razu podeszła do stołu i zaczęła z niego sprzątać, a on milczał przyglądając jej się jedynie w skupieniu. Znowu odpłynął… Pozwolił sobie zapomnieć o swojej niepełnosprawności, o tym, że ich relacja nie jest wcale taka idealna. Pozwolił sobie marzyć. O tym, jakby wyglądało ich wspólne życie. W sumie… Niewiele różniłoby się od aktualnego. A może właśnie bardzo… Ale jak widział ją krzątającą się po kuchni, czuł się jakby nic złego nigdy się nie wydarzyło. Gdyby tylko mogło być tak naprawdę. – Swoją drogą… Miałam czekać z tym na Billa, ale nie zamierzam w najbliższym czasie z nim gadać – zaczęła odwracając się nagle w jego kierunku i wyrywając go tym z zamyślenia. – Powinieneś o czymś wiedzieć.

- Tak? – uniósł na nią swój wciąż lekko nieprzytomny wzrok.

- Od poniedziałku zaczniesz rehabilitację i… I jeśli chociaż spróbujesz się buntować, uduszę cię własnymi rękami. Przysięgam – oświadczyła pełna determinacji, a jej wyraz twarzy tylko to potwierdzał. Zaskoczyła go tą wiadomością. Może nawet trochę był rozczarowany, że coś wydarzyło się za jego plecami, po raz kolejny. Nic mu nie wspominali o żadnym leczeniu. A teraz Olivia stawiała go przed faktem. Nie podobało mu się to. Poczuł się trochę na niej zawiedziony. Ale  z drugiej strony, wiedział, że gdyby choć próbowała wcześniej podjąć z nim ten temat… Sprzeciwiałby się. Nie mógł więc chyba się jej dziwić. Sam, swoim zachowaniem, doprowadził do tego, że nikt już nawet nie chce niczego z nim konsultować. Nawet jeżeli chodzi o jego życie. – A jestem jeszcze młoda i nie chcę iść do więzienia - uzupełniła zaraz swoją wypowiedź, nie pozwalając mu zbyt długo myśleć.

- Jesteście okropni. W ogóle się ze mną nie liczycie – bąknął pod nosem. Właściwie nie wiedział, jak powinien w tej sytuacji zareagować. Kolejny raz czuł się rozdarty. Rozdarty między swoimi uczuciami, a rozsądkiem, a dodatkowo swoją dumą. Kiedy jest w pełni przekonany, że ową dumę już dawno zgubił, gdzieś po drodze ostatnich wydarzeń, nagle okazuje się, że jakieś jej resztki wciąż w nim żyją. Blokują go.

- Znowu ci się włączyła faza „obrażony, pokrzywdzony chłopiec”? – spojrzała na niego z irytacją. Dobrze znała już ten ton, ten wyraz twarzy. – Kaulitz, do cholery. Przecież chcemy cię postawić na nogi. Daj sobie w końcu pomóc. Mam cię błagać, żebyś zechciał wyzdrowieć? Proszę bardzo! Mogę cię błagać…

- Przestań – przerwał jej stanowczo widząc, jak zaczyna się unosić i przy tym rzucać bezmyślnymi słowami. Nie oczekiwał, że ktokolwiek będzie go o coś błagał, a już na pewno nie ona. A w tej chwili wyglądała i brzmiała, jakby faktycznie miała paść przed nim na kolana.

- Tom… Ja też tam byłam – Podeszła do niego bliżej znacznie łagodniejąc, a w jej oczach mógł dostrzec ból jaki niosły za sobą wspomnienia z tamtego dnia. I chyba po raz pierwszy dotarło do niego, że nie tylko on cierpiał. – I to było najgłupsze wydarzenie w moim… W naszym życiu. Po prostu najgłupsze. Dlatego nie możemy pozwolić, żeby odebrało nam wszystko. Nie możesz pozwolić zostać swojej duszy pod wrakiem tamtego samochodu. Bo jesteś tu potrzebny. Nie mogę wiedzieć, jak się czujesz… Bo to ja wyszłam z tego wypadku cało...

- I to chyba najlepsza rzecz z tego wszystkiego… Jeszcze tego brakowało, żeby tobie coś się stało. Nigdy bym sobie tego nie wybaczył. Nigdy… - wyznał spuszczając wzrok. I bez tego czuł się już wystarczająco winny temu co stało się w Las Vegas. Nie wyobrażał sobie nawet, co by było gdyby Olivia ucierpiała na tym w jakikolwiek fizyczny sposób. Chyba sam by tego nie przeżył. Na szczęście nie doznała większego uszczerbku na zdrowiu i dziękował za to Bogu. Nie zmieniało to jednak faktu, że również to przeżywała. Ona także nie zapomni o tym do końca swojego życia. A teraz dodatkowo przejmuje się nim… Zależy jej na tym, by on doszedł do siebie. Ona naprawdę robi to dla niego…

- A ja sobie nie wybaczę jeśli nie wyzdrowiejesz. Jeśli chociaż nie spróbujesz… - powiedziała cicho czując, jak pod powiekami zbierają jej się łzy. To był od dłuższego czasu najważniejszy i jedyny cel w jej życiu. Nic innego nie miało dla niej sensu. Liczyło się tylko to, by Tom stanął na nogi. By zawalczył o siebie. I nie było żadnych innych powodów, dla których przyleciała do Los Angeles. On był jedynym. -  A jeśli wiesz co znaczy żyć z takim brzemieniem… I jeśli choć trochę ci zależy, żebym i ja wyszła z tego cało… Nie pozwolisz mi z tym żyć. Zrobisz wszystko co trzeba, żeby tylko twój stan się poprawił i żebyśmy obydwoje mogli wrócić do normalności.

- To brzmi jak szantaż emocjonalny…

- Niech brzmi jakkolwiek! – rzuciła nieco zbyt nerwowo. Trudno jej było panować nad emocjami. Nie chciała wybuchnąć przed nim płaczem… I tak wystarczająco już okazała swoją słabość.  - Musisz mi to obiecać – zażądała takim tonem, jakby zależało od tego ich całe życie. Aż przeszył go dreszcz.

- Co? – zająkał się uświadamiając sobie, czego od niego wymaga. Obietnice to ostatnie, co przychodziło mu  z łatwością w życiu. Dane słowa były dla niego bardzo ważne, nie potrafił zawodzić. A jeśli zawodził… Ta porażka była dla niego czymś nie do zniesienia. Wiedział, że jeśli złoży obietnicę, już nie będzie mógł się wycofać. Nie będzie mógł zwątpić. A przecież tak często to robił... Bo dużo łatwiej jest się poddać niż walczyć.

- Obiecaj, Tom. Spraw, żeby ten pieprzony wypadek miał sens… - Jej oczy zabłysnęły od łez. Czuł się przyparty do muru. Jak miał powiedzieć: nie? Patrząc w jej zrozpaczone, niebieskie oczy? Te same, które pokochał już pierwszego dnia, gdy tylko je ujrzał.

- Chciałbym…

- Pozwól sobie tylko pomóc, nic więcej…

- Nie mogę ci obiecać, że się uda…- Próbował wpłynąć na nią jakkolwiek, by wycofała się z prośbą o złożenie obietnicy. Jego wymówki jednak do niej nie docierały. Zupełnie jakby wcale go nie słyszała. Ignorowała każde słowo trwając uparcie przy swoim. Nie da za wygraną dopóki nie usłyszy tego, co chce usłyszeć.

- Obiecaj, Tom.

- Olivia…

- Obiecaj. Po prostu to zrób – Jej głos brzmiał desperacko. Nie zważała na to. Już i tak nie mogła się przed nim bardziej obnażyć, czy poniżyć.

- Obiecuję… Obiecuję… - wyszeptał cicho, gdy z jej oczu wypłynęła pierwsza łza. Starła ją szybko i odetchnęła z ulgą. A on zacisnął mocno dłonie na materiale swoich spodni czując, jak coś rozdziera go od środka. Bolało go, że jej oczy były mokre z jego powodu. Nie chciał być ciągle przyczyną czyjegoś cierpienia... jej cierpienia. Sądził, że jeśli zamknie się w swoim pokoju, nikogo do siebie nie dopuszczając, nikogo więcej ta tragedia nie dotknie. Ale ona tu była. Przedzierała się przez mury, którymi tak starannie odizolował się od świata. I choć nie raz, sprawiało jej to wiele wysiłku i bólu, nie chciała odejść. Robiła więcej niż była w stanie zrobić. Zatracał się w tym uczuciu bezsilności i cierpienia, przeszywało go to na wskroś. Ona stojąc tuż obok niego, widziała to. Widziała jak walczył sam ze sobą. Zbliżyła się do niego i pochyliła nad nim po czym przyłożyła swoje wilgotne wargi do jego czoła, składając na nim krótki acz znaczący pocałunek.

- Obiecałeś mi, więc i ja obiecam tobie. Wszystko będzie dobrze - szept jej słów przedostał się od razu do jego wnętrza, wypełniając każdą ranę na jego duszy. I... uwierzył jej.

Ile razy już słyszałeś, że wszystko będzie dobrze? I przytakiwałeś tylko głową, udając, że się zgadzasz. Że te słowa coś znaczą. A w głębi duszy, były dla ciebie niczym. Nie rozumiałeś wtedy, że czasem to jedno zdanie: "Wszystko będzie dobrze." , kryje w sobie znacznie więcej wartości i uczuć niż nie jedno, konkretne wydarzenie z Twojego życia. Bo, gdy ktoś mówi Ci, że wszystko będzie dobrze... Mówi Ci również: "Jesteś dla mnie kimś ważnym. Pomogę Ci sprawić, by naprawdę było dobrze.". Nie, nie każdy... Ale wiesz już jak to rozpoznać, prawda? To ten spokój, ta nadzieja wypełniająca Twoje serce... To wszystko jest dowodem, że to jest ta osoba.

To był pierwszy wieczór od niepamiętnych czasów, gdy obydwoje w końcu poczuli się lepiej. Jakby jakiś ciężar spadł im z serc. Przestali się zadręczać, rozluźnili się, otworzyli swoje umysły. Pozwolili sobie zapomnieć o wszystkim na te kilka godzin i nawet nie byli tego do końca świadomi. Bo dla nich jakby czas trochę stanął w miejscu.

Kiedy tylko Olivia skończyła sprzątać w kuchni, obydwoje przenieśli się do jego pokoju. Muzyk oczywiście od razu chciał wrócić do łóżka, uważał, że już i tak zbyt długo męczył się na wózku. Była to dla niego katorga, Liv zdawała sobie z tego sprawę, dlatego nie dyskutowała z nim już na ten temat i pozwoliła czynić to co chciał. Zasłużył sobie na to, była z niego dumna. Robił ogromne postępy, a to tylko radowało jej serce. I wszystko zaczęło przybierać jaśniejszych barw. Spędzili w swoim towarzystwie bardzo miło czas na różnych rozmowach. Tematy pojawiały się same, z znikąd. Tom, aż dziwił się sobie, że potrafi w ogóle jeszcze z kimś tak rozmawiać i czuć się przy tym swobodnie. Zdecydowanie przełamali dziś między sobą kolejne, niewidzialne bariery, które ich ograniczały. I teraz było znacznie lepiej.

- To co oglądamy? - Dziewczyna dosyć gwałtownie wtargnęła na łóżko, którego materac, aż zadrżał i usadawiając się wygodnie obok Toma, przechyliła głowę tak by móc zajrzeć mu na ekran laptopa, którego trzymał na kołdrze.

- Jakiś horror - odparł przesuwając palcem po pulpicie a Olivia, słysząc tylko słowo "horror", od razu bez pytania zabrała mu komputer z nóg.

- No chyba oszalałeś – skwitowała z oburzeniem, gdy spojrzał na nią zaskoczony. – Romans. Najlepiej dramat. Romantyczny dramat - dodała wystukując odpowiednie wyrażenia w wyszukiwarce internetowej.

- No chyba nie! Ej, nie będę oglądał babskich filmów… - Tym razem to on wyraził swoje niezadowolenie marszcząc przy tym swoje brwi.

- Będziesz – powiedziała pełna przekonania szukając jednocześnie odpowiedniego tytułu na jednej ze stron, która jej się wyświetliła. – „Twój na zawsze”! - niemal okrzyknęła z radością.

- Liv, ty tak serio? - mruknął zdezorientowany, gdy spostrzegł zdjęcie Roberta Pattisona, którego kojarzył jedynie z sagi "Zmierzch". Nie był przekonany do tego pomysłu.

- Jak najbardziej!

- Czy ja w ogóle mam coś do powiedzenia?

- Nie - zaprzeczyła bez wahania i oparła się wygodniej o poduszkę ustawiając również odpowiednio laptopa, aby obydwoje mogli dobrze widzieć.

- Świetnie… - westchnął zrezygnowany. - To po co pytałaś mnie o zdanie?

- Nie pytałam - stwierdziła posyłając mu swój szeroki uśmiech. Ten widok chyba był w stanie wynagrodzić mu cierpienie podczas oglądania romansu. Widok... i jej obecność. Siedziała tuż obok niego, tak blisko, że stykali się bokami, a on czuł zapach jej szamponu do włosów. - To włączam, zgaś lampkę - poleciła, a po pokoju rozniosły się pierwsze dźwięki z filmu. Posłusznie zgasił światło i pozwolił by ogarnęła ich niezwykła atmosfera. Był dość sceptycznie nastawiony do filmu wybranego przez brunetkę, ale zmienił zdanie już po pierwszych kilku minutach. Zaintrygował go na tyle, że wczuł się w losy bohaterów pochłaniając każdą kolejną scenę, jaka się wyświetlała. Właściwie przez prawie dwie godziny trwania filmu nie odzywali się do siebie. Tom czasem tylko zerkał na Olivię z przyjemnością wyczytując z jej twarzy emocje, które towarzyszyły jej podczas oglądania. Doszedł do wniosku, że chciałby móc tak przyglądać jej się częściej. Zrobiło mu się jeszcze milej, gdy w połowie filmu oparła głowę na jego ramieniu. Naprawdę czuł się jakby między nimi nie zmieniło się nic od tych dni spędzonych razem w Vegas. Jakby wypadek nigdy nie miał miejsca... jakby to co tam zaczęli, trwało dalej. Oddałby wszystko, żeby tak było.

Poczuł, jak przechodzi go zimny dreszcz, kiedy w filmie został ukazany zamach z 11 września. To był zdecydowanie jeden z najbardziej zaskakujących dla niego elementów... i coś ścisnęło go w środku. Bo główny bohater zginął. Bo ona została sama. Bo po tym wszystkim co razem przeszli... nie wierzył, że tak bardzo go to poruszyło. Ale tak właśnie się stało. Był wstrząśnięty przez dobrą chwilę. A gdy spojrzał na Olivie, widział jak po jej policzku płynie samotna łza...

- I powiedz mi teraz, że wolałbyś durny horror... - odezwała się dopiero, gdy pojawiły się końcowe napisy.

- Nie powiem - odparł zgodnie z prawdą. Choć jak już wcześniej zauważył... obejrzałby z nią wszystko. - Ale popsuł ci się od tego humor.

- Nie popsuł... To tylko przeżycia... one wciąż się we mnie tlą, ale to minie - uśmiechnęła się do niego lekko i odsunęła by nieco się rozprostować. - Chyba pora iść spać...

- Dziś też do mnie przyjdziesz?

- Nie, nie martw się. Dziś dam ci się wyspać - zaśmiała się i choć brzmiało to dla niego uroczo, nie był szczęśliwy... Bo chciał, żeby przyszła. Chciał przy niej zasypiać i budzić się... zeszłej nocy przypomniał sobie jakie to wspaniałe uczucie i uzależnił się od niego na nowo. - Dziękuję ci za miły wieczór... Jutro możesz ty wybrać film.

- Och, naprawdę?

- Naprawdę - zapewniła z rozbawieniem i odkładając laptopa na bok, wstała z łóżka. - Potrzebujesz czegoś może jeszcze?

- Nie, poradzę sobie... dziękuje.

- W takim razie... dobrej nocy.

- Tobie również.

***

Drogi Czytelniku!

Komentarz od Ciebie jest wyrażeniem szacunku dla mojej pracy oraz motywacją do dalszej publikacji.

Jeśli więc szanujesz moją pracę i chciał/abyś poznać dalsze losy bohaterów, zostaw po sobie ślad.

Nie zarabiam na publikacji, największą i jedyną nagrodą dla mnie jest Twoja opinia.

***

Moi Kochani zapraszam Was do oddania głosu w sondzie na Miłość z Las Vegas w kategorii: blog miesiąca.

Sonda znajduje się na dole pod tym linkiem:

http://spisfanfiction.blogspot.com/

W związku z tym, że od wczoraj publikuję kolejne opowiadanie, chciałam Was na nie serdecznie zaprosić :)
Trzy miesiace