12."Die Träume verbrennen, die Liebe friert ein, wir schreien zusammen allein..."

Zdarzają się sytuacje, kiedy Twoje sny wydają się być rzeczywistością. Budzisz się i masz wrażenie, że to wszystko wciąż się dzieje. A najgorsze – czujesz to.

To była już kolejna noc, podczas której śnił, że traci nogi. Tym razem widział jednak, jak jeden z lekarzy, tak po prostu, bez mrugnięcia okiem, odcina mu je. Towarzyszył mu przy tym potworny ból, zupełnie, jakby nie dostał żadnego znieczulenia. Krzyczał przeraźliwie jednocześnie nie mogąc się poruszyć. Ta bezsilność sprawiała, że marzył tylko i wyłącznie o śmierci. Mogłoby się zdawać, że to tylko koszmarny sen, że jeśli się obudzi, wszystko minie. To była jednak pierwsza noc, gdy sen ziszczał się z realnością, bo choć otworzył oczy i odzyskał pełną świadomość, ból nie minął. Czuł dziwny ból, którego źródła nie potrafił zlokalizować, a po czole spływały mu krople słonego potu. Było mu duszno, miał wrażęnie, że jego skóra płonie. Jego oddech był nienaturalnie przyspieszony i ciężki, serce biło mocniej niż zwykle. Umysł wypełniała panika. Przerażenie mieszało się z cierpieniem. Nadal miał wrażenie, jakby ktoś pozbawił go dolnych kończyn. W ciemnościach nie potrafił nic dostrzec, ale jego wyobraźnia podsuwała mu wizję wyciekających z niego litrów krwi. Nie wiedział, jak to wszystko się stało. Jak to jest możliwe. Przecież, jeśli nawet naprawdę straciłby nogi, nie powinien nic czuć. Jego nogi od dłuższego czasu były martwe. A przynajmniej tak sądził… Dlaczego czuł ból? Dlaczego miał wrażenie, że za chwilę zemdleje nie mogąc go znieść… Podczas, gdy na co dzień nie może się nawet poruszyć.

Nie wiedział, co się z nim dzieje, ani co ma zrobić. Właściwie nie mógł nic. Leżał bezwładnie i czuł, jak ból paraliżuje go całego. Może to już koniec? Dotychczas myślał, że jego życie skończyło się wraz z wypadkiem. Teraz jednak miał inne odczucie. Jakby koniec był dopiero przed nim. I nie mógł znieść tej myśli. Nie umiał się poddać bez żadnej próby walki.

Pomimo ostrego, przeszywającego bólu, spróbował się podnieść. Za pierwszym razem nie przyniosło to żadnego rezultatu i niemal od razu wylądował z powrotem na materacu. Zebrał w sobie jednak więcej sił i wielkim zaparciem, podpierając się rękami podniósł swój tułów siadając. Wtedy spojrzał na swoje nogi wyciągając w ich kierunku ręce, aby ich dotknąć. Musiał je poczuć. Sprawdzić, czy są na swoim miejscu. Były, całe. Nic się pod tym względem nie zmieniło. Oddychał głośno i szybko, z trudem łapiąc powietrze. Wydawało mu się, jakby w pokoju temperatura sięgała z czterdzieści stopni Celsjusza. Drżącymi dłońmi, lekko już spanikowany, chwycił za materiał swojej koszulki i zaczął nieporadnie ściągać ją z siebie, niemal ją przy tym rozrywając. Odrzucił materiał na podłogę, gdy już udało mu się z nim uporać i rozejrzał się zdezorientowany dookoła. Chciał sprawdzić, czy w ogóle jest w tym samym miejscu, w którym przed paroma godzinami zasypiał. Obraz mu się rozmazywał w oczach. Próbował przełknąć ślinę, ale nagle poczuł, że prawie w ogóle jej nie ma. Jego usta były spierzchnięte, a w buzi panowała suchość. Sięgnął ręką w kierunku nocnego stolika, na którym stała butelka z wodą. Chwycił ją, chcąc ugasić swoje pragnienie, lecz gdy zaczął odkręcać nakrętkę, butelka wyśliznęła mu się na podłogę turlając się, aż pod samą ścianę.

- Boże… Co jeszcze… - sapnął ledwo wydobywając z siebie głos i przetarł dłońmi mokrą od potu twarz. Ból był tak okropny, że stracił już poczucie bezwładu. Nie miał pojęcia, jak to wszystko jest w ogóle możliwe. Przez chwilę myślał, że to jakiś cud. Może właśnie odzyskuje władzę w nogach, a ten ból jest tylko tego zapowiedzią. Niewiele myśląc przeniósł je ostrożnie na podłogę. Bał się, że jeśli zbyt mocno ich dotknie, wtedy ból mógłby się nasilić. Tak się jednak nie stało. A gdy tylko spróbował się podnieść, upadł niczym małe, nieświadome niczego dziecko, uderzając przy tym skronią o kant szafki. W tym momencie w pokoju nagle rozbłysło jasne światło drażniąc jego oczy. Czyżby trafił do nieba…?

- Boże! Tom! – usłyszał przestraszony, znajomy głos i już po chwili czuł, jak ktoś chwyta go mocno za ramię. – Co się stało? – doszedł go słodki zapach lawendy, gdy dziewczyna pochylała się nad nim próbując go podnieść. Jeszcze nie do końca docierało do niego, co się dzieje. Stracił poczucie rzeczywistości. Olivia z wielkim trudem i wysiłkiem w końcu wtaszczyła jego ciało na łóżko. Przez chwilę wątpiła już, że w ogóle jej się to uda. Mężczyzna był naprawdę ciężki, a ona zbyt wątła, aby go udźwignąć. Na szczęście dała sobie radę, w czym pomógł jej przypływ adrenaliny. Była wystraszona widząc chłopaka w takim stanie. Nie wiedziała, co się stało. A Tom nie wyglądał dobrze. – Tom? – powtórzyła jego imię zastanawiając się, czy Gitarzysta ją w ogóle słyszy. Przyłożyła rękę do jego czoła. Rozpalone. Czuła, jak jej serce bije mocniej ze strachu.

- Moje nogi… - szepnął głosem pełnym bólu. Dziewczyna odruchowo spojrzała w kierunku jego nóg. Nie dostrzegła jednak żadnych zmian.

- Krwawisz… - przenosząc z powrotem wzrok na jego twarz spostrzegła ranę w okolicy prawej skroni. – Powiedz mi, co się stało. Miałeś zły sen? – dopytywała chcąc poznać choć kilka szczegółów, żeby wiedzieć, co w ogóle ma robić. Może potrzebował pomocy lekarza.

- Boli, tak strasznie boli…

- Czujesz ból? – spojrzała na niego zdziwiona, choć dobrze wiedziała, że to nie był czas na zadawanie zbyt wielu pytań i zdumienia. Wydało jej się to jednak dość dziwne i niezrozumiałe. Tom nigdy wcześniej nie narzekał, aby coś mu doskwierało. Bill także nic o tym nie wspominał. W odpowiedzi usłyszała tylko jego żałosne jęknięcie. – Dzwonię po pogotowie – zadecydowała stanowczo nie widząc żadnego innego wyjścia z tej sytuacji.

- Zostań – złapał ją szybko za rękę, gdy tylko chciała się podnieść z miejsca. Jego wzrok był pełen rozpaczy i bólu, aż ścisnęło ją coś w żołądku.

- Spokojnie… Wezmę tylko telefon i przyniosę coś na twoją ranę – powiedziała opanowanym głosem gładząc delikatnie trzymającą ją dłoń, chcąc w ten sposób pomóc mu się choć trochę uspokoić. – Zaraz wrócę, obiecuję – zapewniła go jednocześnie wyswobadzając się z jego żelaznego uścisku. Nie tracąc czasu pobiegła najpierw do łazienki, po wodę utlenioną, wacik i jakiś plaster, a wracając zgarnęła ze swojej tymczasowej sypialni telefon. Wróciła do Toma po niecałych trzech minutach i usiadła blisko niego od razu dzwoniąc po pogotowie. Przekazała wszystko co wiedziała lekarzowi na dyżurze, a ten zapewnił ją, że niebawem się zjawią. Wysłała także krótką wiadomość do Billa, informując go o wszystkim. Żałowała, że go tutaj nie było. Mogliby już skończyć te całą farsę i wrócić do normalności. Ta sytuacja ją zaskoczyła. Musiała jednak zachować spokój. Przerażenie próbowało objąć nad nią kontrolę, ale nie poddała się temu. Jedynie ręce trochę jej się trzęsły, gdy namaczała wacik wodą utlenioną. – Będzie szczypało… - uprzedziła nie będąc pewna nawet, czy chłopak ją słyszał. Pieczenie rany nie mogło jednak równać się z bólem, jaki odczuwał od kilkunastu minut, więc nawet nie poczuł, jak przyłożyła mu wacik do skroni. Była bardzo delikatna, nie chciała jeszcze bardziej pogarszać sytuacji. Jego wzrok przeniósł się na jej twarz, gdy w skupieniu odkażała ranę. Obserwował ją mając wrażenie, że to koi ból. A może po prostu zaczynał się już do niego przyzwyczajać? – Musisz mieć bardzo wysoką gorączkę – rzekła, gdy nakleiła już plaster i ponownie dotknęła jego czoła. – Mocno się uderzyłeś? – zapytała z troską, a chłopak zaprzeczył ruchem głowy. Nie miał siły już mówić. – Zaraz powinni przyjechać. Wszystko będzie dobrze – uśmiechnęła się do niego blado gładząc czule jego rozpalony policzek. Sama chciała w to wierzyć. Bała się, że jego stan się pogorszył, że to jakieś kolejne powikłania po wypadku… Nie mogło tak być. Musiała przestać tak myśleć. Wszystko będzie dobrze… Wszystko będzie dobrze…

- Przepisałem tabletki, gdyby taki epizod jeszcze się powtórzył. Prawdopodobnie po prostu nieruszane mięśnie dały w końcu o sobie znać. Aczkolwiek, nie wykluczam, że może mieć to podłoże psychiczne… - lekarz zerknął w kierunku śpiącego w tym momencie Toma. – Zalecam sesję z psychiatrą. Pacjent wyraźnie potrzebuje takiej pomocy.

- On się w życiu na to nie zgodzi – Olivia pokręciła ze zrezygnowaniem głową. Znała Toma na tyle dobrze, by wiedzieć, że taka opcja nawet nie wchodzi w grę. Muzyk jest uparty, jak osioł. Ledwo rozmawia z nią, czy z bratem, a co dopiero z psychiatrą.

- Rozumiem… Mimo to, proszę spróbować go przekonać. Bo zdaje sobie pani sprawę, że mąż ma coraz mniej czasu? – mężczyzna wbił w nią swoje wymowne spojrzenie. A ona doznała lekkiego szoku, gdy uderzyły w nią jego słowa. MĄŻ. To zabrzmiało tak bardzo… Dziwnie. Nie była chyba na to przygotowana. W jednej chwili stała się żoną. Nie to jednak było teraz najistotniejsze. – Ja wszystko rozumiem, ale to największa głupota z możliwych, żeby tak zaprzepaszczać jedyną szansę na odzyskanie sprawności – dodał, a Olivia skinęła tylko głową zgadzając się z nim. Bo nie miała pojęcia, co mogłaby odpowiedzieć. Czuła się za to odpowiedzialna. Właściwie wszyscy pozwalali Tomowi rujnować sobie życie. Stali obok i patrzyli, jak się stacza. Nie mogła znieść tej myśli. Sama dała się w to jeszcze wciągnąć. Nie tak miało być.

- Zrobię wszystko, aby stanął na nogi – rzekła z niebywałą determinacją i przeniosła swój wzrok na Gitarzystę. Wyglądał całkiem niewinnie, gdy spał. Nawet go takiego pamiętała. Przyjaznego, gotowego na wszystko. Pozytywnie nastawionego do życia. Zamierzała to wszystko odzyskać. Nie pozwoli mu dłużej tkwić w miejscu. Choćby miała go zmusić siłą. Choćby sama miała zacząć go rehabilitować. Zrobi to.

Bill pojawił się dopiero po kilku godzinach. Wiadomość od Olivii przeczytał z dużym opóźnieniem. Spał, więc nic nie słyszał. Dziewczyna w ogóle nie wzięła pod uwagę takiej opcji. Mogła od razu do niego zadzwonić. Była jednak zbyt zestresowana, aby myśleć aż tak racjonalnie. Chłopak wpadł do mieszkania, jak burza natychmiast chcąc biec do pokoju brata, lecz został zatrzymany w połowie drogi przez brunetkę. Ta akurat wracała od Toma, już nieco spokojniejsza. A przynajmniej tak jej się przez chwilę wydawało…

- Co się dzieje!? Spałem, nie słyszałem sms ‘a… Dopiero, jak się przebudziłem… Jestem najszybciej, jak tylko mogłem… - zaczął się pośpiesznie tłumaczyć gestykulując przy tym nerwowo, a dziewczyna próbowała uspokoić go gestem ręki. Musiała nieźle go wystraszyć… W sumie sama już dawno się tak bardzo nie bała. Nie chciałaby przeżywać tego kolejny raz. Sądziła, że jest silniejsza. Chyba jednak się przeliczyła… Widząc cierpienie bliskiej osoby, zupełnie traciła głowę. Ogarniała ją bezsilność. Zupełnie, jak wtedy… Podczas wypadku.

- Spokojnie, już wszystko jest w porządku. Tom miał jakiś dziwny atak bólu… Ale zadzwoniłam po pogotowie i już wszystko wróciło do normy. Lekarz mówił, że to się zdarza… Jednak nie miał pewności, czy nie ma to związku bardziej z jego sferą psychiczną. To skomplikowane… - wyjaśniła mu wszystko na tyle dokładnie, na ile sama potrafiła. Czuła się trochę jakby to, co się wydarzyło, było zupełnie poza nią. Jakby wcale to do niej nie docierało. – Teraz śpi...

- Boże… Myślisz, że on jest jeszcze bardziej chory..? – spojrzał na nią z przerażeniem jednocześnie z wypisaną na twarzy nadzieją, jakby to ona miała mu przepowiedzieć, jaka przyszłość czeka jego brata. Jakby od niej to wszystko zależało.

- Nie, nie… To nie tak. On potrzebuje po prostu pomocy. Wiem, że nie pójdzie do żadnego psychologa, a już na pewno nie do psychiatry. Pomyślałam, że może sama spróbuję z nim porozmawiać. Tak normalnie… O naszym wypadku. Chcę go przekonać do rehabilitacji. Wiem, że robiłeś to już tysiąc razy… Ja też próbowałam. Ale może źle się do tego zabieraliśmy? Nie wiem już sama, Bill… To wszystko zaczyna mnie już przerastać – wyrecytowała sama nie wiedząc już, co począć. Raz wydawało jej się, że jest lepiej, a potem nagle wszystko się sypało. I tak w kółko. Sama już się w tym po prostu gubiła. Do tego jeszcze jej prywatne życie się waliło. Czuła się już przytłoczona. Mimo to, chciała dalej walczyć. Gdyby tylko jeszcze wiedziała, jak…

- Dobrze… Nie popadajmy w paranoje, musimy się uspokoić przede wszystkim – widząc jej nagłe spanikowanie sam postanowił zapanować nad swoimi emocjami. Nie mogli teraz obydwoje się rozkleić. Nie było czasu na rozczulanie się nad sobą.

- Wiem, ale nadal nie mogę wyjść z szoku. Bałam się, że coś mu się stało… Że jego stan się pogorszył, albo wyszły jakieś dodatkowe powikłania po wypadku… Co jeśli nagle miałby jakiś krwotok, albo cokolwiek innego! Jakby umarł… Boże!

- Olivia! – zawołał nieco głośniej i dobitniej łapiąc ją przy tym mocno za ramiona. Była cała roztrzęsiona, jakby dopiero teraz wszystkie kłębiące się w niej emocje, zaczęły uchodzić. Widział teraz dokładnie, jak bardzo jej zależało na Tomie. Od samego początku była tu tylko i wyłącznie dla niego, a nie po to, aby uzyskać głupi rozwód. Oni naprawdę coś do siebie czuli. Cokolwiek ich łączy, pozwala im przetrwać. – Nic złego się nie dzieje. Świetnie sobie poradziłaś – rzekł, gdy już patrzyła na niego szeroko otwartymi, pełnymi łez oczami. – Dziękuję ci – uśmiechnął się do niej lekko, na co ona pokiwała tylko głową podczas, gdy z jej oczu zaczęły wypływać pojedyncze łzy. Nie czekała zbyt długo na jego kolejną reakcję, tylko sama rzuciła mu się w ramiona. Potrzebowała, aby ktoś ją po prostu przytulił. Potrzebowała czyjegoś ciepła, odrobiny bliskości. Czuła się tak potwornie źle. I choć bardzo chciała, nie umiała się pozbierać. Wokalista nieco zaskoczony tym gestem odwzajemnił niepewnie jej uścisk. Właściwie sam zamierzał ją przytulić, lecz nie spodziewał się, że go w tym uprzedzi. Z tej perspektywy wyglądało to jakoś inaczej i nie czuł się już aż tak pewnie.

- Przepraszam… Muszę się pozbierać. Ale jak się już coś sypie, to wszystko na raz – oderwała głowę od jego torsu, aby obdarzyć go swoim spojrzeniem. Była cała zapłakana. Nie wiedział do końca jak mógłby jej pomóc. – Tylko pojechałam do Vegas i od razu rozwaliłam swój związek z Ianem. Teraz wróciłam  i Tom dostał jakiegoś ataku… Czy to nie ja jestem jakimś pechowcem? Może ja ściągam te wszystkie nieszczęścia na siebie i na ludzi dookoła mnie?

- Przestań opowiadać takie głupoty, Olivia – rzekł surowo w ogóle nie chcąc tego słuchać. Sam nigdy jej za nic nie winił i nie uważał, aby ktokolwiek powinien. Każdy czasem popełnia błędy, lecz nie zawsze faktycznie są one złe. Często po prostu nie ma się wpływu na to, co się dzieje. Po prostu nie ma.

- Ale to wszystko tak wygląda.

- Nic z tego wszystkiego nie jest twoją winą…

- Nie no, jednak związek to sobie sama rozwaliłam poznając twojego brata i idąc z nim do łóżka, a potem udając przed swoim facetem, że wszystko jest w porządku, podczas, gdy wcale nie było…

- To znaczy, że już nie jesteście razem? – uniósł brwi w zdziwieniu, na co dziewczyna skinęła tylko głową. Zrobiło mu się niesamowicie głupio, gdy doznał lekkiego uczucia radości z tego powodu. To było bardzo egoistyczne. Chciał tylko jak najlepiej dla swojego brata. A prawdopodobnie wszystko, co dla niego najlepsze w tym momencie, stało przed nim. – Przykro mi…

- Niepotrzebnie. I tak go nie kochałam… Boże, jestem beznadziejna! Byłam z nim choć nic do niego nie czułam! A teraz złamałam mu serce – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, kompletnie już nie kontrolując swoich słów. Wystarczył jeden impuls, aby totalnie się załamała. - I w dodatku, opowiadam ci to wszystko… Jak to w ogóle ciebie nie dotyczy. Nie powinnam zawracać ci tym głowy, kiedy masz poważniejsze problemy…

- Daj spokój, przecież jesteś moją bratową, nie? – szturchnął ją lekko z zadziornym uśmiechem. Zrobiło jej się głupio, gdy zorientowała się, że zwyczajnie zaczęła użalać się nad sobą. I to jeszcze człowiekowi, którego najmniej powinno to interesować. Bill jednak wcale nie miał jej tego za złe. W jakiś sposób stała mu się bliska. Sam nawet nie wiedział kiedy. Mimo wszystko te parę niepozornych słów odrobinę ją rozweseliło. – Jeszcze się wszystko ułoży, zobaczysz. A kto wie… Może zostaniesz z nami znacznie dłużej?

- Co masz na myśli? – zamrugała powiekami próbując zanalizować dokładniej jego słowa.

- Nic takiego – wzruszył niewinnie ramionami. Wolał na razie nie wnikać w ten temat. Póki co, mają ważniejsze sprawy na głowie. – A teraz leć do łóżka. Ja trochę posiedzę i też się położę.

- No dobrze… Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. No i, że mogłam zmoczyć twoją koszulkę… - powiedziała nieśmiało dotykając materiału pokrywającego jego tors. – Dobrze, że nie miałam makijażu…

- Nie przejmuj się – roześmiał się przyjaźnie. Nie czuł się źle, gdy traktowano go jak przyjaciela. Zawsze był tym dobrym, więc nie było to dla niego też nic nadzwyczajnego.

- To dobranoc.

- Dobranoc – odparł i odprowadził ją wzrokiem, aż pod same drzwi, za którymi po chwili zniknęła. Został sam. W mieszkaniu panowała błoga cisza, a on mógł teraz na spokojnie, powoli zacząć sobie wszystko układać. Nie tylko Olivia miała mętlik w głowie. Co prawda, ona nieco bardziej to dzisiaj okazała i zwyczajnie spanikowała. Rozumiał to. Sam jednak musiał zachować trzeźwe myślenie. Dodatkowo uzyskał nowe informacje dotyczące życia dziewczyny. Pojawiła się nowa nadzieja, że to małżeństwo nie musi wcale być jakąś głupią farsą. Tym bardziej, że dostrzegał między swoim bratem a nią pewne uczucia. Nie mógł jednoznacznie nazwać tego miłością. Bo właściwie bał się tego słowa… Ale ewidentnie coś tliło się w ich sercach. Nie wiedział jeszcze jak, ale musiał to jakoś ogarnąć. Miał wrażenie, że coraz więcej zbiera mu się takich sytuacji „do ogarnięcia”.

Z ciężkim westchnieniem opadł na kanapę czując nagły przypływ zmęczenia. Nie tyle co fizycznego, ale psychicznego. To wszystko musiało się w końcu rozwiązać. I to jak najszybciej, bo powoli tracił siły. Zresztą nie tylko on… Cała ich trójka przestaje dawać sobie radę. Są uwikłani w tą sytuację, jak w jakąś pajęczą sieć. I żadne z nich się nie uwolni, jeśli nie zaczną ze sobą odpowiednio współpracować.

*ask*facebook*twitter*

Zagłosuj w sondzie.