14. "Ich will da nich’ allein sein, lass uns gemeinsam. In die Nacht... Irgendwann wird es Zeit sein, lass uns gemeinsam. In die Nacht..."

Wiem, że bardzo czekaliście na ten odcinek... Niestety nie mam już żadnych tak zwanych "zapasów" i trudno jest systematycznie publikować. A uwierzcie, naprawdę chciałabym robić to znacznie częściej! Mnie również sprawia wiele radości dzielenie się z Wami moją twórczością, a przede wszystkim, czytanie Waszych komentarzy <3

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia co wydarzy się w kolejnym odcinku... Ale publikuję już ten i liczę na jakiś przypływ inspiracji :D

A tymczasem, nie przedłużam. Zapraszam do czytania, a jeśli ktoś jeszcze nie wie, założyłam niedawno konto na Instagramie. Jeżeli macie ochotę do mnie dołączyć, możecie pozostawić również swoje nazwy profili, chętnie Was zaobserwuję :D 

Pozdrawiam i życzę dużo cierpliwości w wyczekiwaniu piętnastki xD

„Za duże mnie otacza łóżko, za duży mnie przykrywa koc.”

Mocne uderzenia deszczu o szybę poprzedzone głośnym grzmotem, wyrwały dziewczynę z objęć Morfeusza. Mimo przerwanego snu, poczuła ulgę. Śnił jej się wypadek, pierwszy raz od dawna. Sądziła, że już uporała się z tym koszmarem… Tymczasem on znowu zaczął powracać. A razem z nim wszystkie uczucia i emocje związane z tamtym feralnym dniem. Kolejny raz poczuła się źle. I chociaż już nie spała, w jej głowie nadal przewijały się obrazy z mary nocnej. Kiedyś ktoś powiedział jej, że gdy spojrzy się w okno tuż po przebudzeniu wtedy, to co śniło się danej nocy, znika z pamięci. Nigdy tego nie próbowała i wydawało jej się to być zbyt nierealne. Bo przecież nie można zapomnieć o czymś, co wydarzyło się naprawdę. Dodatkowo szalejąca za oknem burza tylko wzbudzała w niej większe przerażenie. Miała wrażenie, jakby pogoda za oknem była odzwierciedleniem jej wszystkich emocji i myśli. Jej serce wciąż mocno biło, gdy wpatrywała się szeroko otwartymi oczami w sufit oddychając przy tym głęboko. Żałowała, że jest sama. Chciałaby, aby w tym momencie na wolnym miejscu obok niej był ktoś, do kogo mogłaby się przytulić. Rozpaczliwie potrzebowała odrobinę czułości i czyjegoś ciepła. Jeszcze przed paroma miesiącami myślała, że już nigdy jej tego nie zabraknie. Los w końcu się do niej uśmiechnął… Najwyraźniej tylko na chwilę, aby zaraz wszystko jej odebrać. Za jednym zamachem. Nie rozumiała brutalności życia, ani też czym sobie na ową zasłużyła z jego strony. Zawsze starała się przyjmować pokornie wszystko od swojego losu, nawet najbardziej bolesne wydarzenia. Walczyła ile tylko miała sił… I choć nie była nigdy sama, taka się czuła. Dlatego, gdy poznała Toma, jej świat nagle się zmienił. Dostrzegła w nim osobę, która mogłaby wypełnić towarzyszącą jej nieustannie pustkę. Wydawało jej się, że w jakiś sposób do siebie pasują, że potrafiliby być dla siebie wzajemnie oparciem. Cały czas wierzyła, że to nie było tylko chwilowe złudzenie. Musiała w to wierzyć. Teraz tylko to jej pozostało.

Przetarła dłońmi zaspaną twarz, gdy pokój kolejny raz został rozświetlony przez blask błyskawicy. Zsunęła z siebie kołdrę czując, że jest jej zbyt duszno. Podniosła się do pozycji siedzącej spuszczając swobodnie nogi na podłogę i rozejrzała się dookoła nie bardzo wiedząc co chciałaby ze sobą zrobić. Czuła, że prędko znowu nie zaśnie, a elektryczny zegarek stojący na komodzie wskazywał drugą w nocy. Po chwili wstała w końcu i wyszła z pokoju nasłuchując uważnie, czy Tom jakimś przypadkiem również się nie obudził. Z tego co wiedziała, często zdarzało mu się nie spać w nocy. Tym razem jednak nie docierał do niej żaden dźwięk, który mógłby na to wskazywać. Być może nie słyszała nic przez burzę, która wciąż zakłócała spokój w Los Angeles. Chciała już sobie odpuścić i skierować się do łazienki, aby przemyć twarz zimną wodą, lecz coś podkusiło ją, żeby zajrzeć do pokoju Gitarzysty. Nie potrafiła ominąć bezinteresownie tych drzwi. Chwyciła za zimną klamkę, aż przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz, lecz nie przejęła się tym za bardzo. Była zbyt skupiona na tym, że za chwilę przekroczy kolejny raz pewne granice. Bała się wejść do jego sypialni, w środku nocy i zupełnie bez powodu… Tak przynajmniej sądziła, że nie ma żadnego powodu. Bo jak mogła wytłumaczyć swoje zachowanie? Tym, że miała uczucie..? Z jednej strony miała nadzieję, że chłopak śpi, wtedy nie musiałaby się z niczego tłumaczyć. Z drugiej jednak, przeciwnie. Nieświadomie szukała u niego wsparcia,  które niegdyś jej obiecywał. Potrzebowała go w tej chwili.

Nacisnęła srebrną klamkę i choć wiedziała, że drzwi od razu jej ustąpią i tak poczuła się dziwnie zaskoczona. Ostrożnie przekroczyła próg pokoju, bojąc się, że drewniana podłoga mogłaby w każdej chwili zaskrzypieć i jeszcze obudzić Gitarzystę. Nie rozumiała po co w ogóle to robi, skoro chce, aby spał i o niczym nie wiedział. Jej wzrok od razu skupił się na łóżku, gdzie leżał mężczyzna. Było zbyt ciemno, aby mogła być pewna, że śpi. Takie jednak sprawiał wrażenie. Odwrócony na prawy bok z twarzą przytuloną do poduszki. Drgnęła lekko wystraszona, gdy nagle spostrzegła, że nie ona jedna tej nocy chciała towarzyszyć Tomowi. Pies, który leżał tuż obok niego, poderwał się nagle ze swojego miejsca i zeskoczył na podłogę, następnie chowając się sprawnie pod łóżkiem. Zwierzak nie przepadał za burzami, więc nawet w tym momencie nie zwracał uwagi na Olivię, która zjawiła się w pomieszczeniu. Ta jednak widząc go, odetchnęła z ulgą. Zdała sobie sprawę, że naprawdę wyszłaby na kretynkę, gdyby Tom ją tutaj przyłapał. Nie miała nawet przygotowanej żadnej, sensownej wymówki. Domyślała się, że samo: pomyliłam pomieszczenia, w tym przypadku by nie zadziałało. Zbyt dobrze już znała rozkład mieszkania, a Tom nie był taki głupi. Stała tak dłuższą chwilę wpatrzona w sylwetkę Muzyka, miała wrażenie, że to jej w jakiś sposób także pomaga. Może wcale nie potrzebuje, aż tak wiele. Może wystarcza jej sama jego obecność. Sama świadomość, że jest tuż obok. Może musiała go tylko zobaczyć…

„Znów obudziła mnie ta cisza(...)

Za duże mnie otacza łóżko, za duży mnie przykrywa koc.”*

- Nie możesz spać? – lekko zachrypnięty głos rozbrzmiał po pokoju przyprawiając ją niemal o zawał serca. Podskoczyła automatycznie do tyłu przy okazji uderzając łokciem w drzwi. Syknęła z bólu i nie wiedziała już, czy łapać się za serce, czy obolałe miejsce. – Pewnie spodziewałaś się, że cię nie przyłapię – dodał przewracając się jednocześnie na plecy, a Olivia dopiero teraz zdołała się uspokoić i ogarnąć wzburzone emocje. Nie wiedziała co mu odpowiedzieć, więc na początek podeszła trochę bliżej, cały czas masując swój łokieć, aby móc chociaż w minimalnym stopniu widzieć jego twarz. Tom zapalił nocną lampkę ułatwiając jej to znacznie, ale obydwoje z braku przyzwyczajenia do jasnego światła zmrużyli od razu oczy. – Boisz się burzy? – zapytał, gdy już udało mu się unormować swój wzrok. Wydał jej się być dziś wyjątkowo gadatliwy, w przeciwieństwie do niej samej. Zaprzeczyła ruchem głowy i usiadła niepewnie na skraju łóżka, tuż przy nim. Mogłaby uczynić to po drugiej stronie, gdzie cała połowa była wolna… Ale wtedy nie byłaby tak blisko niego. Poza tym ciekawiło ją, dlaczego Tom mimo, że sypia sam, nadal robi to w taki sposób, jakby czekał, aż ktoś zajmie miejsce obok. Czy to możliwe, że bierze pod uwagę wyłącznie swojego psa? A może naprawdę na kogoś czeka? Może na powrót swojej dziewczyny? A może to tylko zwykłe przyzwyczajenie… - Więc po prostu bezsenność – jego głos ponownie wyrwał ją z zamyślenia. Brzmiał wyjątkowo uprzejmie, wręcz melancholijnie. I nie pytał wcale, czego szuka w jego sypialni w środku nocy. Nie utrudniał niczego.

- Myślisz… Że mogłabym się obok ciebie położyć? – odezwała się w końcu spuszczając swój wzrok na podłogę. Czuła się teraz, jak mała dziewczynka. Zawstydzona i zagubiona. To pytanie wydawało jej się głupie i dziecinne, dlatego nie miała odwagi na niego spojrzeć. Nie rozumiała też, dlaczego w ogóle je zadała. Zjawiła się tutaj, aby pogrążyć się w jego oczach? Nie potrzebowała dużo czasu, żeby naszły ją głupie myśli. Poczuła się nagle, jakby chciała zająć czyjeś miejsce. Bo z pewnością nie należało ono do niej. W tym momencie chciała już tylko uciec, ale było na to za późno.

- Proszę… - Muzyk nie wydawał się mieć problemu z przyzwoleniem jej na zajęcie miejsca obok siebie. Był może trochę zaskoczony, że w ogóle chciała położyć się u jego boku, ale nie miał nic przeciwko temu. Skoro właśnie tego chciała… Może nawet potrzebowała. – Wszystko w porządku? – zapytał, gdy Brunetka podniosła się, aby obejść łóżko i wejść na nie z drugiej strony. Nadal czuła, że to nieodpowiednie, ale nie potrafiła i może nawet nie chciała się już z tego wycofać. Wsunęła się więc pod kołdrę, a jej nozdrza od razu omiótł jego silny zapach. Miała nawet wrażenie, że na chwilę zakręciło jej się przez to w głowie. W każdym razie na pewno odpłynęła na kilka sekund i dopiero, jak otrzeźwiała dotarło do niej pytanie Gitarzysty.

- Nie jest w porządku, Tom – odparła zgodnie z prawdą. Był pierwszą osobą przed którą nie musiała niczego udawać, której nie musiała okłamywać. I było jej z tym dobrze. On natomiast spodziewał się zupełnie innej odpowiedzi. Tej typowej, fałszywej. Dlatego zabrakło mu słów, aby jakkolwiek teraz zareagować. – Ale nie musimy o tym mówić.

- W takim razie… Może chcesz się przytulić?

- Chcę. Ale…  Nie chcę, żebyśmy jutro musieli czuć się głupio – rzekła, a głos nie wiedzieć czemu, zadrżał jej lekko. – Dlatego może lepiej wrócę już do siebie… - dodała od razu się odkrywając. Było jej tak bardzo głupio, że chciała tylko jak najprędzej uciec. Widocznie była zbyt naiwna wierząc, że mężczyzna jej na to pozwoli. Mimo, że nie spędzał aktywnie czasu, nadal miał w sobie dość siły, aby ją zatrzymać. I nie musiał wiele robić. Wystarczyło, że chwycił ją za przedramię powstrzymując od kolejnego ruchu.

- Dawniej nie byłaś taka płochliwa.

- Po prostu…

- Wracaj pod kołdrę. Jeszcze tego nie było, żeby jakaś dziewczyna uciekała mi z łóżka – przerwał jej, a ona po raz pierwszy od bardzo dawna ujrzała jego figlarny wyraz twarzy. Była wręcz oszołomiona. Myślała, że to się już nigdy nie zdarzy. Że tamtego Toma już po prostu nie ma, że zginął w tym pieprzonym wypadku… Na zawsze. Odjęło jej mowę, więc po prostu posłusznie wykonała jego polecenie wracając na swoje poprzednie miejsce i patrząc przy tym na niego, jakby spadł właśnie z księżyca.

Światło zgasło, a ona wciąż była w szoku. W szoku, że w ogóle zjawiła się w środku nocy w jego sypialni, że odważyła się położyć obok niego, że on zgodził się na to wszystko i zatrzymał ją przy sobie.

Przecież wiesz, że czasem warto jest robić coś, o co sama byś siebie nigdy nie posądziła. Przekonałaś się już o tym nie raz. Bo serce czasem próbuje decydować za Ciebie… A wtedy możesz poczuć się szczęśliwa. Pamiętasz jeszcze to uczucie? Szczęśliwa…

Ranek w Los Angeles okazał się dużo spokojniejszy i cieplejszy, a po nocnej burzy nie było praktycznie żadnego śladu. Słońce znowu ogrzewało miasto swoimi promieniami wysuszając ostatnią kroplę z kałuż. Młody mężczyzna obudził się właśnie ze snu ogarniając całe pomieszczenie swoim ospałym spojrzeniem. Do jego nozdrzy docierał bowiem zapach, który nie pasował do całej reszty. Całkowicie zapomniał, że nie spał wcale sam. W końcu zdarzyło mu się to pierwszy raz od długich miesięcy i już właściwie nie pamiętał, jak to jest budzić się obok drugiej osoby. Nawet nie miał pojęcia, jak gdzieś w głębi za tym tęsknił. Podniósł się na łokciach i spojrzał w kierunku leżącej obok dziewczyny. Spała na brzuchu, głowę miała odwróconą w jego kierunku, dzięki czemu mógł widzieć jej spokojną, beztroską twarz.  Jej brązowe, lekko falowane włosy były w wyjątkowym nieładzie porozrzucane na poduszce. Jedną rękę trzymała pod brzuchem, a druga spoczywała swobodnie na wierzchu kołdry. Uśmiechnął się do siebie na ten widok. Wyglądała tak uroczo. Na chwilę nawet zapomniał, że jest niepełnosprawny i że wszystko jest inaczej niż było kiedyś. I pomyśleć, że tak mógłby wyglądać każdy jego poranek. Mógłby budzić się obok niej, całować ją w usta i mówić: dzień dobry, kochanie… Czy nie tak właśnie miało być? Westchnął cicho, co bardziej jednak  przypominało jęk rozpaczy  i opadł z powrotem na poduszkę zamykając na chwilę oczy. Otworzył je z powrotem, gdy dziewczyna poruszyła się niespokojnie, mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem, a jej ręka wylądowała na jego brzuchu. Nagle jej ciało znalazło się znacznie bliżej. Objęła go niczego nieświadoma w pasie zarzucając na niego również swoją nogę. Zwykle gdy spała w takiej pozycji… przytulała po prostu kołdrę. Nawet nie przypuszczała, że tego ranka czeka ją taka niespodzianka. Tom niewiele miał do powiedzenia w tej kwestii. Nie chciał jej budzić, a już na pewno nie odtrącać. Zresztą, nie przeszkadzało mu to w niczym. Było mu dobrze, gdy czuł ciepło jej ciała oraz ładny, liliowy zapach szamponu do włosów. Wdychał go i czuł się spokojniejszy. Miał przy tym nieodpartą chęć dotknięcia jej. Pogładzenia jedwabistych włosów, albo chociaż gładkiej skóry. To jednak przekroczyłoby wszelkie granice. Nie mógł tak po prostu posunąć się, aż tak daleko. Wszystko było w porządku dopóki to jej działania zbliżały ich do siebie.

- Halo! Jesteście, chłopcy!? – cały spokój, który jeszcze przed momentem odczuwał, zniknął w mgnieniu oka, gdy do jego uszu dotarł znajomy głos. Jego serce gwałtownie przyspieszyło, a w głowie zaistniał totalny chaos myśli. Nie wiedział, co ma zrobić. Wiedział, że w sypialni za chwilę zjawi się jego matka i zastanie go w łóżku z Olivią. Nie miał pojęcia, jak w ogóle weszła do mieszkania. Czyżby Olivia zapomniała zamknąć drzwi na klucz? Niemożliwe. Była zbyt rozsądna. Mógł teraz wymyślić nawet najlepszy plan w swoim życiu, lecz i tak nie potrafiłby go zrealizować będąc cały czas przykutym do łóżka. A przecież nie zbudzi teraz dziewczyny i nie każe jej się chować w szafie. Od dawna nie jest już głupim gówniarzem. Dlaczego więc obawia się swojej matki? Bardzo chciałby stanąć na wysokości zadania. Zachować się, jak prawdziwy mężczyzna… Nie czuł się jednak na tyle pewny i silny. – Tom? – zamarł, kiedy kobieta przekroczyła próg jego pokoju. Dopiero po chwili mógł dostrzec zdziwienie na jej twarzy, wywołane tym, że nie zastała go samego. – Oh, nie sądziłam, że jesteś z kimś… Poczekam w kuchni – dodała nieco ciszej będąc wyraźnie skrępowana tą sytuacją. Gitarzysta odetchnął z ulgą. Chyba spodziewał się nieco gorszej reakcji. Nie zmieniało to jednak faktu, że nadal nie bardzo wiedział, jak rozegrać całą tą sytuację. Przede wszystkim, w takiej sytuacji chyba był zmuszony obudzić Olivię. To również nie było takim prostym zadaniem, gdyż kompletnie nie umiał się do tego zabrać. Zdawał sobie jednak sprawę, że jego mama siedzi sama w kuchni i wypadałoby dotrzymać jej jakiegoś towarzystwa. A przede wszystkim poznać powód jej wizyty.

Nie chcąc dłużej zwlekać obrócił się ostrożnie na bok. Cały czas zachowywał się tak, jakby nie chciał jej obudzić, co kompletnie mijało się z celem. Działał jednak automatycznie, nie potrafił inaczej. Może miał nadzieję, że dziewczyna sama jakimś cudem otworzy oczy… Najpierw odgarnął z jej twarzy niesforne kosmyki włosów, przy czym nie mógł się powstrzymać, aby nie dotknąć jej gładkiego policzka. Przejechał po nim delikatnie opuszkami swoich palców, kreśląc nikomu nieznane wzory… Czuł się beznadziejnie z myślą, że tak żałośnie wykorzystuje okazje. Olivia spała, nie była niczego świadoma, a on bezkarnie przyglądał się jej i dotykał jej skóry. A jej usta… Tak bardzo pragnął ich teraz zasmakować. Choć na krótką chwilę. Przypomnieć sobie, jak smakują.

Wpatrywał się w jej lekko zaróżowione wargi, jak w najsłodszy, kuszący owoc. Miał świadomość, że dzieliło ich od siebie zaledwie kilka nic nie znaczących centymetrów… Mógł po prostu to zrobić. Pocałować ją.

Nie odważył się.

- Olivia… - wypowiedział w końcu jej imię. Zdawało mu się, że nieco za cicho, aby jego głos mógł przedrzeć się przez jej sny. Odchrząknął więc pozbywając się porannej chrypy i powtórzył próbę. – Olivia… - dotknął jej nagiego ramienia, a po jego ciele przeszedł niespodziewanie dreszcz. Te wszystkie uczucia, które teraz się w nim kłębiły, zdecydowanie utrudniały mu wykonanie swojego ważnego zadania, jakim było obudzenie brunetki. Na szczęście ktoś chyba nad nim czuwa, bo dziewczyna jakby czytając w jego myślach, uniosła nagle powieki. Jej duże, niebieskie oczy błyszczały teraz będąc skupione na jego twarzy, która znajdowała się zdecydowanie bliżej niż powinna. Gitarzysta dopiero po chwili zorientował się, że dzieli ich zbyt mała odległość, a on gapi się na nią, jak na ósmy cud świata. Odsunął się więc od razu starając jednocześnie zachować naturalny wyraz twarzy. – Wybacz, że cię budzę… Ale mamy niezapowiedzianego gościa – rzekł od razu chcąc, żeby ta sytuacja, jak najszybciej przestała wyglądać dziwnie. Olivia wciąż była trochę zaspana i jeszcze nie do końca przyswajała wszystkie informacje, jakie próbowały przebić się przez jej myśli. Potrzebowała chwili, aby przeanalizować wszystko i dotrzeć do momentu, w którym znalazła się w łóżku Toma. A dopiero później mogła myśleć nad jego słowami. Niezapowiedziany gość? – Moja mama… - Na dźwięk słowa „mama” miała wrażenie, że serce jej stanęło. MAMA TOMA? Nie mogło chyba stać się gorzej. Co ona niby ma zrobić? Wyjść i przedstawić się jako żona Toma?

- Jak to twoja mama? – poderwała się gwałtownie do pozycji siedzącej i od razu zrzuciła z siebie kołdrę. – Dlaczego?! – spojrzała desperacko na zaskoczonego Muzyka, który przestał ją za nią nadążać.

- Nie wiem… Ale może ci to wyjaśni?

- Słucham? Mi? – niemal zakrztusiła się powietrzem, gdy wszystko nagle zaczęło docierać do niej w przyspieszonym tempie. – Ja nie chcę z nią rozmawiać, Tom! Jak ty sobie to wyobrażasz!? – Jej głos z emocji stał się, aż piskliwy, co odbiło się na słuchu mężczyzny. Nie sądził, że Olivia przejmie się tym, aż tak bardzo. Żadne z nich jednak tego nie zaplanowało, więc musieli po prostu teraz stawić temu czoła. – O Boże… Naprawdę, nie wierzę… Po prostu nie wierzę – lamentowała jednocześnie wstając z jego łóżka. – Nawet nie mam, jak się ubrać… Gdzie ona jest?

- W kuchni chyba…

- Świetnie. Dzwoń po Billa! – nakazała zmierzając do drzwi. - Przecież nie będę się teraz tłumaczyć waszej matce… Co ja mam jej niby powiedzieć… - mruknęła jeszcze pod nosem, co już ledwie dosłyszał, a dziewczyna wychyliła głowę do przedpokoju sprawdzając w ten sposób, czy pani Kaulitz przypadkiem nie ma gdzieś na horyzoncie. Gdy uznała, że ma „bezpieczną” drogę, szybko przemknęła do pokoju Billa, w którym miała swoje rzeczy. Wzięła pierwsze lepsze ciuchy i zamknęła się w łazience.

Panika dziewczyny zaskoczyła go bardzo. Z pewnością żadne z nich nie liczyło, że w taki sposób Olivia pozna jego matkę. Nie była to najwygodniejsza sytuacja, ale przecież zawsze mogło być gorzej. Nie zwlekając dłużej, sięgnął po telefon leżący na szafce i wybrał numer brata. Nie chciał się narażać dziewczynie, tym bardziej, gdy była taka wzburzona. Jakby nie patrzeć, jest trochę od niej zależny…

- Tak, Tom? Właśnie do was wchodzę – usłyszał od razu po drugiej stronie, gdy Bill tylko odebrał połączenie.

- To masz świetne wyczucie, bo mama tutaj jest – oznajmił mu z przekąsem.

- Och, już? Liczyłem, że będzie nieco później…

- Jak to? Dzwoniła do ciebie i nic nam nie powiedziałeś? – zawołał zaskoczony.

- Właściwie to ja do niej. Zaczekaj chwilę, zaraz będę na górze. Pogadamy, jak wejdę – Wokalista uciął szybko rozmowę i nie dając już dojść bratu do słowa, rozłączył się. Doskonale zdawał sobie sprawę z konsekwencji, jakie go czekały za sprowadzenie matki do Los Angeles. Niemniej jednak zdecydował się na ten krok i to jeszcze nie był koniec niespodzianek, jakie zafundował na dziś swojemu bliźniakowi. Tom natomiast już był wściekły i kolejny raz żałował, że nie może chodzić. Chętnie wstałby z tego łóżka i nakopał bratu do tyłka. Denerwowało go również to, że siedząc w swoim łóżku nie będzie wiedział o czym toczą się rozmowy w jego kuchni. A był pewien, że będą go obgadywać. Wszyscy troje.